Ezidi’s in Irak eisen bij de verkiezingen van 11 november meer dan één quota-zetel. Met de Ezidi Cause Alliance streven ze naar bredere vertegenwoordiging, politieke erkenning en de wederopbouw van Shingal na jaren van ontheemding en onderdrukking.
Toen een Koerdische ontwerper een traditionele Ezidische jurk op de catwalk in Milaan presenteerde, prezen velen dit gebaar als een teken van inclusie. Maar is het echt erkenning — of toe-eigening? Voor Ezidi Times gaat de vraag dieper: waarom moeten Ezidi’s afhankelijk zijn van anderen om hun tradities te laten zien, en wat betekent het wanneer hun erfgoed wordt opgenomen in een breder Koerdisch narratief? Het gaat hier niet alleen om mode, maar om het voortbestaan van de identiteit van een oud volk.
Het is bizar, onwetend en een teken van een zeer laag IQ als mensen denken dat ze de etnische identiteit van een volk kunnen bepalen op basis van politieke vooringenomenheid. Een Ezidi wordt geïdentificeerd via zijn/haar etnische, religieuze, culturele en taalkundige identiteit.
In een poging om democratisch en inclusief te lijken ten opzichte van de minderheden in Armenië, beledigt het Armeense politieke systeem wederom de band tussen Armeniërs en Ezidis. Hoe is het eerlijk dat 1.663 Koerden één parlementslid hebben dat hun stem vertegenwoordigt, terwijl de veel grotere Ezidis in Armenië (31.077) ook slechts één parlementslid hebben? Dit is geen eerlijkheid en inclusie—het is gewoon het gooien van een bot om de Ezidis te laten zwijgen.
“Het Jesidische volk heeft in de loop van de geschiedenis 74 genocides doorstaan, waaronder de verwoestende aanvallen van ISIS in 2014, die gericht waren op het uitwissen van onze herinnering, overtuigingen en culturele waarden,” zei Şemo. Ze beschreef hoe ISIS ongeveer 5.000 Jesidische vrouwen gevangen nam, dorpen verwoestte en heilige plaatsen ontwijdde in Sinjar (Şengal), Irak. Overlevenden vluchtten naar Rojava in het noordoosten van Syrië, waar ze toevlucht en solidariteit vonden binnen de AANES-regio.