A medida que Irak se prepara para las elecciones parlamentarias del 11 de noviembre, la comunidad ezidí exige una representación auténtica tras años de desplazamiento y marginación. Con la creación de la Alianza por la Causa Ezidí, los candidatos buscan superar los límites del escaño de cuota y construir una voz política independiente que refleje la voluntad y la dignidad del pueblo ezidí.
Ezidi’s in Irak eisen bij de verkiezingen van 11 november meer dan één quota-zetel. Met de Ezidi Cause Alliance streven ze naar bredere vertegenwoordiging, politieke erkenning en de wederopbouw van Shingal na jaren van ontheemding en onderdrukking.
Alors que les élections parlementaires approchent en Irak, les Ezidis revendiquent une représentation réelle et élargie. Au-delà du siège quota, l’Alliance de la Cause Ezidie cherche à unifier les voix Ezidies pour défendre leur survie, dignité et droit à l’autodétermination, tout en réclamant justice et reconstruction de Shingal.
Toen een Koerdische ontwerper een traditionele Ezidische jurk op de catwalk in Milaan presenteerde, prezen velen dit gebaar als een teken van inclusie. Maar is het echt erkenning — of toe-eigening? Voor Ezidi Times gaat de vraag dieper: waarom moeten Ezidi’s afhankelijk zijn van anderen om hun tradities te laten zien, en wat betekent het wanneer hun erfgoed wordt opgenomen in een breder Koerdisch narratief? Het gaat hier niet alleen om mode, maar om het voortbestaan van de identiteit van een oud volk.
Quando uma estilista curda apresentou um vestido tradicional Ezidi na passarela em Milão, muitos aplaudiram o gesto como sinal de inclusão. Mas será que é realmente reconhecimento — ou apropriação? Para o Ezidi Times, a questão é mais profunda: por que os Ezidis precisam depender de outros para mostrar suas tradições, e o que significa quando sua herança é absorvida em uma narrativa curda mais ampla? Está em jogo não apenas a moda, mas a sobrevivência da identidade de um povo antigo.
Da en kurdisk designer præsenterede en traditionel ezidisk kjole på catwalken i Milano, hyldede mange gestussen som et tegn på inklusion. Men er det virkelig anerkendelse – eller appropriation? For Ezidi Times går spørgsmålet dybere: hvorfor skal ezidier stole på andre for at vise deres traditioner, og hvad betyder det, når deres arv opslugt af en bredere kurdisk fortælling? Det, der står på spil, er ikke kun mode, men overlevelsen af et gammelt folks identitet.
När en kurdisk designer presenterade en traditionell ezidisk klänning på catwalken i Milano applåderade många gesten som ett tecken på inkludering. Men är det verkligen erkännande – eller appropriering? För Ezidi Times går frågan djupare: varför måste ezider förlita sig på andra för att visa sina traditioner, och vad betyder det när deras kulturarv absorberas in i en bredare kurdisk berättelse? Det som står på spel är inte bara mode, utan överlevnaden av ett uråldrigt folks identitet.
Bir Kürt tasarımcı Milan podyumunda geleneksel bir Ezidi elbisesi sunduğunda, birçok kişi bunu kapsayıcılığın bir işareti olarak alkışladı. Peki bu gerçekten bir tanıma mı, yoksa sahiplenme mi? Ezidi Times için mesele daha derin: Ezidiler neden geleneklerini başkalarına göstermek zorunda kalıyor ve mirasları daha geniş bir Kürt anlatısına dahil edildiğinde ne anlama geliyor? Sadece moda değil, kadim bir halkın kimliğinin hayatta kalması söz konusu.
عندما عرضت مصممة كردية فستانًا إزيديًا تقليديًا على منصة العرض في ميلانو، وصف الكثيرون هذا التصرف بأنه علامة على الشمولية. لكن هل هو حقًا تقدير أم سرقة ثقافية؟ بالنسبة لـ Ezidi Times، السؤال أعمق: لماذا يعتمد الإزيديون على الآخرين لعرض تقاليدهم، وماذا يعني عندما يتم دمج تراثهم ضمن السرد الكردي الأوسع؟ القضية لا تتعلق فقط بالموضة، بل ببقاء هوية شعب قديم.
Als eine kurdische Designerin in Mailand ein traditionelles ezidisches Kleid auf dem Laufsteg präsentierte, applaudierten viele und sahen darin ein Zeichen der Anerkennung. Doch ist es wirklich Wertschätzung – oder vielmehr Aneignung? Für Ezidi Times geht die Frage tiefer: Warum müssen Eziden darauf warten, dass andere ihre Traditionen zeigen, und was bedeutet es, wenn ihr Erbe in eine breitere kurdische Erzählung eingegliedert wird? Hier geht es nicht nur um Mode, sondern um das Überleben der Identität eines uralten Volkes.
When a Kurdish designer presented a traditional Ezidi dress on the runway in Milan, many applauded the gesture as a sign of inclusion. But is it really recognition—or appropriation? For Ezidi Times, the question runs deeper: why must Ezidis rely on others to showcase their traditions, and what does it mean when their heritage is absorbed into a broader Kurdish narrative? At stake is not just fashion, but the survival of an ancient people’s identity.
Армения добилась заметного прогресса в поддержке языкового разнообразия, включая езидский, ассирийский и греческий языки, однако остаются проблемы с их полноценной защитой и образовательными возможностями. Доклад Совета Европы подчёркивает необходимость расширения преподавания, медийного представления и институциональной поддержки, чтобы сохранить езидский язык и культурное наследие для будущих поколений.
The documentary “Hawar, Our Banished Children” exposes the hidden trauma of Ezidi women raped by ISIS, who now search for the children born from these assaults. With 3,000 women still missing, the film highlights ongoing genocide, the rejection of these children by the Ezidi people, and the first European trials of jihadists for these crimes.
Ezidi wrestler Malkhas Amoyan makes history once again, claiming his second World Championship title in the 77 kg Greco-Roman category with a decisive 10–1 victory over Japan’s Olympic champion Nao Kusaka. Returning to Yerevan, he was celebrated by fans and the Armenian Ezidi community, solidifying his status as the “Ezidi Lion” and an inspiration for young athletes worldwide.
Малхас Амоян, знаменитый езидский борец классического стиля, стал двукратным чемпионом мира, победив олимпийского чемпиона Нао Кусаку со счётом 10:1. Возвращение в Ереван встретили аплодисментами и народной музыкой — “Езидский Лев” снова вдохновляет молодых спортсменов.
Езидский Зиндан Дильшах в Ване, Турция, XVIII века постройки, находится под угрозой исчезновения. Когда-то он служил частью системы правосудия езидской общины, а сегодня разрушен охотниками за сокровищами и временем. Для езидов он остаётся важным историческим и символическим объектом, но без срочной охраны этот уникальный памятник может быть утерян навсегда.
The Ezidi Dilşah Dungeon in Van, Turkey, built in the 18th century by Kok Ağa and later overseen by his daughter Dilşah, is now at risk of collapse. Once part of the Ezidi justice system, the site has been heavily damaged by treasure hunters and neglect. Locals see it as both a historical monument and a place of memory, but without urgent protection, this rare piece of Ezidi heritage may soon disappear.
Nearly 300 long-forgotten photographs of the Ezidi people, taken in northern Iraq during the 1930s, have been rediscovered in an American museum archive. The images, showing weddings, shrines, and daily life, offer a rare glimpse into Ezidi heritage nearly erased by ISIS, and are now being shared with Ezidis in Iraq and across the diaspora.
Duhok FC removed the sacred Ezidi sun symbol from their new shirt under pressure from Islamist voices. Eleven years after the 2014 genocide, hatred and cultural erasure persist, and the Ezidi identity is still denied recognition.
On 12 August 2025, the remains of 22 Ezidi victims of ISIS were returned to Sinjar for burial following DNA identification in Baghdad. This marks the seventh official handover since 2021, as authorities continue to exhume and identify victims from mass graves across the region. The process underscores the scale of the atrocities committed during ISIS’s 2014 assault and the ongoing efforts to allow families to bury their loved ones according to Ezidi tradition and the faith of Sharfadin.